Zeikwijven

Is het niet grappig hoe overgevoelig onze generatie is geworden? Je bent op social media, je bladert door alle commentaar en je leest: "Not all [insert noun] are like that." en "What you're saying is wrong, because I am not [insert noun/adjective]." of de altijd amusante: "omfg u fucking gayfag go kill urself lol." (Beautiful) 
Niet is het mogelijk om ergens commentaar te leveren, zonder iemand ergens op de wereld op een bepaalde manier te beledigen. Zelfs de kleinste negativiteit vindt zijn weg naar een individu die het toch op een zodanige manier jan opvatten dat hij of zij zich persoonlijk aangevallen of beledigd voelt door de (vaak) algemene strekking van iemands opinie.
Of het nu een positieve intentie heeft, zoals het bekende One Direction nummer "You Don't Know Your Beautiful", maar een klungelige uitvoering of een negatieve intentie (waarbij de persoon haat en/of verdriet wil zaaien), van een ding ben ik zeker overtuigd. 
De mening van de massa verspreidt en is prominenter aanwezig dan ooit in de geschiedenis. 
Ziet u, beledigd zijn is een luxe die we met trots moeten mogen dragen. Het is het resultaat van een eeuwenlange strijd tegen de mensheid en de mening van de minderen. 
Als ik de geschiedenis bewandel, bemerk ik de feodale strijd tussen de onderdrukte werker/slaaf/arbeider tegenover de vetgebuik te Kerkelijke Instanties/koningen/heren. De privilege om beledigd te mogen zijn is een die machtsverhouding vertoont. Gezien de historische ontwikkeling, kan je stapsgewijs nagaan wie het waren wiens mening enige waarde bezat om beledigd te mogen zijn, en zij die niet het recht hadden beledigd te zijn, maar enkel gebukt leden aan hun tekortkoming hiervan. 
Gezien het feit dat ik 'De Tweede Sekse' van Simone de Beauvoir lees, is de positie van de vrouw het eerste wat me te binnen schiet, terwijl ik dit uittyp. 
We gaan even naar de man/vrouw verhouding anno 1900-1940.
Bijvoorbeeld, de man was het hoofd in het gezin. Zijn mening was wet, hij was immers geleerd, ervaren en kundig in het leven. Ook verzorgde hij dat er brood was op de plank en dat zijn achternaam gedragen mocht worden met enige mate van trots door zijn kinderen. 
Hij mocht dan wel niet vaak thuis zijn,  maar zijn bijna vergoddelijkte gezag zorgde ervoor dat hij uiteindelijk het laatste woord had in het gezinsleven. De moeder was uitvoerder van deze ideaalbeelden en functioneerde bijna machinaal in haar plichten om deze verwachtingen tot uitvoering te brengen. 
Kwam er een moment waarop zij niet haar taken goed uitvoerde, dan was dat een reden tot belediging voor de echtgenoot. 
Zij het, omdat ze niet goed gekookt had, of omdat de kinderen ongemanierd of vies waren. Of misschien, omdat haar prestaties in bed ervoor zorgde dat hij zijn gezicht keerde naar een andere vrouw.  
Ach ja, wat wil je dan ook in die tijden als vrouw? Er was weinig steun voor je, zowel maatschappelijk als persoonlijk, omdat de vrouw meende dat ze in haar vrouw en moeder zijn gefaald had. 
Wat een schaamte en ellende! De man was ontevreden en boos. "Mijn verwachten zijn niet uitgekomen, omdat jíj je plicht niet hebt gedaan," bromt hij.
Vooruitschakelend naar 110 jaar later, bemerk je dat dit een zin is die ieder zichzelf mag toeschrijven wanneer hij of zij conflict ziet in diens verwachting versus de realiteit. 
Een privilege, waarbij je idealen mag hebben, dromen mag hebben, meningen mag vormen om de realiteit, omdat je denkt dat jou mening enige grip en kracht heeft op de realiteit zelve. 
Een victorie noem ik het voor de democratie.
De zeikwijfjes van nu, die alles zo licht en persoonlijk opnemen, zijn de resultaat van een eeuwenlange dialectische strijd tussen privilege en gehoorzaamheid. 
Gelijkheid zegeviert, niet langer is het nodig om 'iemand' te zijn om een mening te vormen. Ieder maakt deel uit van de maatschappij en ieder mag zijn hand uitrekken naar het middelste deel van de kring om een bijdrage aan deze saamhorigheid te leveren. 
The downside however is also a fact. 
Het is een zegen dat gelijkheid in de Westerse wereld geleid heeft tot een gevoel dat ervoor zorgt dat ieder kan beschrijven als: "Ik doe ertoe, mijn bestaan is niet stom of waardeloos. Ja, ook ik mag iets te zeggen hebben. No matter how stupid, at least I'm trying to be someone."
Dat is erg mooi natuurlijk, de negatieve kant echter is wel dat het soms lastig is om met een dergelijke privilege om te gaan.
De kern van democratie bestaat eruit dat het volk recht van spreken heeft. Echter, wanneer dit het geval is, gaat de unanimiteit verloren. Een zee van meningen overstroomt ons, vaak komt men tot consensus, maar vaker is dat niet het geval en valt de democratie uit elkaar in kleine feodale groeperingen. 
De goddelijke gezag van de koning mag dan weg zijn, maar het feodale denken krijgt een nieuw hoesje. Eentje waarbij een idee wordt aanbeden (vaak met een vriendelijk kijkend persona aan verbonden die de fysieke manifestatie is van een groepering.)
Gelijk zijn vervalt in gelijk krijgen, waarbij men streeft naar de unanimiteit van een groepering in plaats van de unanimiteit van het volk.
(Zie bijvoorbeeld extreme atheïsten die elk vorm van religie met kracht willen verbannen, of juist de racistische groeperingen die vinden dat buitenlanders banen stelen etc.) 
Een schreeuw vraagt om reactie, maar nu zit dat anders.
Anders dan voorheen, wanneer de het beledigen van bijv. protestantisme in Nederland gedurende het schrikbewind van de Spaanse Inquisitie de toorn van Filips II opriep en dit leidde tot massa executies, krijg je nu een tegenbeweging. 
Eentje die terugschreeuwt: "Je mag dan wel een mening hebben, maar het is niet absoluut! En mocht dat wel zo zijn, dan heb je geen recht om mij te doen buigen voor jouw idealen, wanneer de mijne ook mij heilig zijn." 
Dus wat kan men tegen dergelijke gevolgen doen? Wat is de oplossing tegen het wederkeren van een potentieel neo-feodalisme, waarin idealen vergoddelijkt worden in een democratie? 
Misschien ligt het antwoord wel in het woord zelf. 

"Democratie." 

(Bron: wikipedia) 

Democratie is een bestuursvorm. Het Nederlandse woord[1] stamt af van de Grieksewoorden δῆμος (dèmos), "volk" en κρατέω(krateo), "heersen, regeren" en betekent dus letterlijk "volksheerschappij". Dit houdt in dat het volk zelf stemt over de wetten, zoals in hetoude Athene, of het volk verkiest vertegenwoordigers die de wetten maken, zoals in België en Nederland. 

Volk wordt als gemeenschap beschouwt, het is een gezamelijk gelijkwaardig lichaam. Wanneer een deel de ander pijnigt, pijnigt indirect zichzelf. De tijdelijke overwinningen van iemands mening zijn de gevolgen van jaren van onvrede niet waard. Een volk wat maar voor een deel gelukkig is, is geen volk meer. En zeker niet een volk dat gezamelijk regeert. Neo-feodalisme is de zorg van de toekomst die grappig genoeg erg simpel opgelost kunnen worden. 
Schreeuwen voor rechten die evident zijn (ze zijn gebonden aan je vanaf je geboorte, waar maak je je druk om?) hoeft niet. Eigenbelang kan geen plek hebben in de maatschappij wanneer je als bewoner merkt dat het geluk waar je voor streed voortkwam uit egoïsme. 
Een egoïsme dat gebaseerd was op het behalen van jóu idealen met de medemens als middel en jij als centrum van je verlangens.
Hoe goed kan een volk zijn dat enkel drijft op eigenbelang en uiteindelijk de laatste klap van onvrede zelf moet verwerken. 
Korte termijn denken is schadelijk. Het maakt je een volger van je instincten en sluit je op in je eigen lichaam.
Terwijl ik wil zeggen, kijk over je schouder. De wereld is groot en ligt aan je voeten, wat een zonde om dat niet te delen in eenheid. 
Er is zoveel meer dan die microscopische kijk op een punt, alles is groter en complexer dan de grenzen van jouw waarneming. 
Waarom dat als ultiem nemen? 
Ik stap achteruit wanneer ik overweldigt wordt door een mening en haal diep adem.
Sterke meningen komen niet voort uit een vertrouwen in hen, maar juist in een onzekerheid dat ze misschien nooit zullen kunnen waarkomen of misschien verwoest kunnen worden. 
Maar agressie is het laatste waar je als een volk naar wilt werken. Het doel van democratie was de vrede handhaven en tevredenheid van ieder. 
Tevredenheid zal dan moeten voortkomen uit het verminderen van onbereikbare idealen in ruil voor het welzijn en innerlijke rust van allen.