Telefoon Verslaafde

Ik maak me zorgen om mezelf te laatste tijd. Ik schijn een leven te lijden waarin mijn mobiele telefoon zo vast aan mij zit als mijn ledematen. Een verlenging van mijn hand, maar dan in parasietvorm.

Een schijnleven, zou ik het haast willen noemen. Eentje waarin het opeens lijkt dat ik besta uit likes, comments, berichten, alles wat mijn aandacht kan trekken.

Cliché natuurlijk, aangezien het erg makkelijk is om het gebruik van een mobiele telefoon af te zeiken.

Nee, dat wil ik niet. Ik realiseer me al te goed de positieve kanten van een mobiele telefoon en van die positieve zijdes de enerzijds pragmatisch en anderzijds amusante kant ervan.

Hoe naïef van velen dat ze denken dat een telefoon bezit over hen neemt, alsof hun wilskracht wegvaart omdat ze een verslaving beginnen te vormen. 

Nee, ik ben hier om mezelf de volledige lading te geven. Inderdaad ben ik het die de actieve houding richting deze verslaving heeft gevormd. Om dan passief op mijn rug te liggen en te wijzen naar een intentieloos apparaat, alsof het in zijn essentie zit mij verslaafd te maken, is nonsense.

Ik weet dat ik niet een moment kan zonder eventjes naar nieuwe meldingen, berichen, filmpjes te kijken. Al te vaak voor een nutteloos doeleind, waarbij ik zaken die er werkelijk toedoen uitermate verwaarloos.

Nu vroeg ik mezelf om half drie 's nachts, waar is het goed voor? Deze eeuwige cyclus van like, comment, antwoord. Like, comment, antwoord. Like, comment, antwoord.

Like. Comment. Antwoord.

Ik word moe en chagerijnig, mijn werk krijg ik niet klaar. Mijn telefoon vervloek ik, ook al hij heeft geen enkele actieve schuld. 

Nu ik op lege maag, drie uur 's nachts vermoeid wegtype realiseer ik me hoe leeg het is om niet telkens erkenning van de ander te krijg over je bestaan.

Men meent vaak dat eenzame mensen verscholen zitten in het donker, klaar met de wereld, geen behoefte aan sociaal contact, terwijl wij in werkelijkheid niks anders willen dan dat, maar het nooit op een zodanige manier krijgen dat bij ons past.

Ik weet deze cyclus van korte erkenningen op een gegeven moment hun betekenis verliezen, de eenzaamheid zal terugkeren en al het toen gewenste sociaal contact zal degraderen tot een grote bol grijs waarin elk gezicht tot een onafscheidbaar geheel samenkomt. 

Wat dan? Heeft het dan zin om schuld te geven aan een machine? Terwijl het verlangen naar erkenning van binnen komt?

Of is het tijd om eindelijk rust te vinden in stilte, in gedachtes en donker? Daar kan ik me niet meer verschuilen voor mezelf en is het nodig om te confronteren wat er te confronteren valt. Of voor jou een manier om te confronteren, wat er te confronteren valt. 

Dat gezegd hebbend, ik neem morgen afscheid van mijn dierbare telefoon.  Kon ik maar zeggen dat het fijn was zolang het duurde, maar genieten van illusies is genieten van kersenlikeursmakend vergif.