Actueel gezien schijnt de vrouw momenteel te balanceren tussen enerzijds een goddeloze oceaan van vrijheid en anderzijds de objectivering van het ideaal beeld van de vrouw.
En jazeker is het niet mogelijk om het feminisme te bespreken zonder de existentialiste Simone de Beauvoir erbij te betrekken, die uitvoerig het beeld van de moderne vrouw had samengevat in haar boek 'La Deuxième Sexe".
En zeker was zij het die de positie van de vrouw zo gesterkt heeft als een schepsel gelijkwaardig aan de man in elk opzicht.
Van jongs af aan is het immers duidelijk dat opvoeding per sekse enorm verschilt. Waarin de man meestal beloont en geprezen wordt voor zijn mannelijkheid, wordt de vrouw altijd al in een discreet hokje geplaatst van schaamte en kuisheid.
Denk hier bijvoorbeeld aan de schuine grappen temidden van jongens of het feit dat jongetjes van jongs af aan al een bijnaam krijgen voor hun geslachtsdelen waarmee er op een speelse wijze wordt omgegaan door beide ouders. Echter bij het meisje moet men hiervan afzien en wordt dit gedrag als ongepast gezien, zowel door de ouders als later door het meisje zelf.
Nu ben ik hier niet om andermans filosofie uiteen te zetten, mocht u hier meer over willen weten, dan adviseer ik het boek van madamemoiselle de Beauvoir.
Ik zit hier echter met een vraagstuk, waarin ik me eindelijk heb gerealiseerd dat het onderwerp feminisme een van de moeilijkste en diepste filosofische onderwerpen is die je kan vinden en dat men het niet licht moet nemen om de basale existentie voorwaarden van een deel van de mensheid met een korrel zout te nemen.
Zeker niet zelfs, men behoort hier met volledig verstand en nauwkeurigheid betrokken te zijn bij de zaak.
Mijn innerlijke strijd bestaat hier uit dat de moderne wereld óf het vrouw zijn schijnt te vieren óf juist meer dan ooit ons van onze waardigheid ontdoet.
De grenzen van het vrouw zijn lijken verder gelegd te zijn, denk aan baan mogelijkheden, vrije seks, de vriendschappelijke verhoudingen tussen het ene geslacht en het andere.
En ik kan niet anders dan enorm dankbaar zijn voor deze morele vooruitgang, die ons jaren heeft gekost maar ervoor heeft gezorgd dat de menselijke geest niet enkel potentie heeft, maar ook tot vervolmaking kan komen van de redelijkheid.
Maar nu moet ik iets anders daar tegen werpen.
Deze nieuwe vrijheid, deze mogelijkheden tot uitoefening van de ik, doen mij ook trillen van angst wanneer ik zie welk beeld men van de ideale vrouw heeft gecreëerd.
En daarmee bedoel ik de media, die de vrouw niet onafscheidelijk kan zien van haar uiterlijk en van haar uitoefening van de haar biologisch gegeven seksualiteit.
Normale vrouwen zie ik amper, enkel lustobjecten met iets meer inhoud dan voorheen. Zelfs nu meen ik dat de ideale vrouw van vandaag niets meer is dan een huppelkut met twee hersencellen meer dan gisteren.
Hier geef ik niet de media de schuld van, aangezien media niet in eenrichtingverkeer werkt. Zodra er geen kijkcijfers zijn, houdt men het ook niet lang vol in de televisie business.
Het is enkel en alleen aan ons te verwijten dat vrouwen nog steeds in een sfeer van onzekerheid leven. Hetzij over hun uiterlijk, gezien de modeindustrie, hetzij over hun intelligentie waar naar schijn minder aandacht aan gegeven wordt dan aan het objectieve beeld van de vrouw.
Om diezelfde reden weiger ik ook mijn gezicht te laten zien bij elk werk dat ik schrijf, omdat het voorheen zo slecht werd ontvangen dat ik me schaamde over de invloed die het vrouwelijk uiterlijk kan hebben met betrekking tot de inhoud van het geschreven werk.
Als laatste meen ik niet dat mijn opinie ultiem is. Elk jaar verbeter, verander en realiseer ik meer te kunnen begrijpen en inzien.
En ik begrijp dat mijn kennis enkel relatief is naarmate ik ouder word en meer lees.
Desondanks zie ik deze opinie voor nu als een noodzakelijk waarheid totdat ik van mening verandert kan worden richting het tegendeel.
Wat feminisme betreft heb ik daar nog mijn vraagtekens bij.
No comments:
Post a Comment