Haast

Ik meen dat mijzelf goed kan beschrijven met enkele steekwoorden, waarmee ik de essentie vastpak van mijn aangemaakte en gekozen essentie. 

Aangemaakt in de zin dat ik in confrontatie met de wereld  noodzakelijke terugkerende reacties heb geuit jegens de buitenwereld in een herhalende cyclus, wat men in het dagelijks leven aanduidt met karakter, persoonlijkheid, ik.

Gekozen in de zin dat ik graag deze emoties wil ervaren, ik vecht er niet tegen, ik meen dat ze noodzakelijkwijs het gevolg zijn van mijn handelingen en op die manier kan ik niet anders dan te accepteren dat wanneer ik handel, wanneer ik in de wereld ben, deze handelingen en consequenties niet anders kunnen zijn dan van mij.

Hen ontkennen is mezelf ontkennen. Daarnaast echter, vecht ik er ook niet tegen om deze emoties níet te hebben, je kunt zeggen dat ik een bepaalde band ermee heb, een verslaving wellicht. Ik ben een willige verslaafde in dat opzicht.

Mijn steekwoorden hierbij zijn dus: eenzaam, teleurgesteld, esthetica, koffie, ouderwets. 

Woorden die traagheid met zich meedragen, geduld en energie. Geduld heb ik veelal, de meeste meen ik niet. 

En hoe is het mogelijk iemand te verwijten voor het niet hebben van geduld wanneer de basis van onze maatschappij gelegen ligt in het pragmatisch handelen?

Dat wil zeggen, handelen op zo een manier dat wanneer het werkt, het goed is. 

Het ''zolang je haar maar goed zit principe tegen maximale inspanning''-filosofie. Is er enkel verwijt te maken jegens de drang naar efficiëntie, praktisch denken, het neo-ideologische beeld van vooruitgang, terwijl we kunnen constateren dat onze voortuigang enkel betrekking heeft op technologische vooruitgang en de vooruitgang van de geest, van het denken, van het moreel handelen op standby staat. 

En men behoort te weten dat geduld en begrip nauw verbonden zijn met elkaar, het een heeft noodzakelijk de ander tot gevolg. 

Snel, snel, geen tijd te verliezen, enkel begrip en inzicht.

Geduld om iemand anders te laten uitpraten is nu wachten op je eigen beurt om gelijk te kunnen krijgen. Snel, snel, want tijd is geld. Mijn geld, mijn tijd. 

Wederom de vraag, kan ik verwijten maken tegen dit gedrag? 

Zeker niet, omdat ik mijn tijd heb kunnen doorbrengen in het niet werken, niet socialisen, niet een individu zijn temidden van de menigte, maar een individu in de eenzaamheid. 

Zeer contraproductief voor de maatschappij durf ik te stellen, maar daarnaast kan ik ook 'egoïsme' toevoegen aan het rijtje steekwoorden.

En wanneer men dat weet zullen ze begrijpen dat ik er niet op uit ben om hen van gedachtes te veranderen, aangezien ik de interesse daarin mis, kan men eindelijk realiseren dat dit een alarmpje is om eindelijk over jezelf na te denken, ik ben immers er niet op uit om je van mijn ideëen te overtuigen.

Wel vraag ik me ten zeerste af, hoe men zelf ervaart om het is om altijd in haast te leven. Hoe is het om alles snel te moeten doen zonder enige tijd voor evaluatie van je handelingen?

Nee, dit zijn niet per se filosofische vraagstukken die ik presenteer, dit is de bodem, de pure essentie, de vraag waarover men behóórt na te denken, wil hij of zij eindelijk voor zichzelf kunnen leven. 

Dit zijn vragen die je behoort te contempleren, om met gerust hart te kunnen slapen, wetend dat ook jouw existentie als waardig kan woren geacht. 

Niet door de maatschappij, door de ander of door het idee van Jezelf. 

Ik bedoel hiermee, jij en jij alleen die boven de ander uitstijgt, naar de hemel kijkt en realiseert hoe nihiel en insignificant onze existentie is, maar toch noodzakelijk voor jou en jou alleen.

Maar wat zou het toch als je weet dat je verstrikt zit in een web van andermans verlangens, dat je al lang niet leeft voor jezelf, maar omdat anderen het nodig hebben dat je voor hen bestaat?

Dan zie ik het als des te belangrijker dat je uit je standby modus komt en actief met jezelf een gesprek voert, waarin je het subject wordt in je bestaan in plaats van het object in andermans. 

Veel kan ik niet kwijt over de belangen van het menselijk bestaan, maar wat ik wel kan zeggen en daar zal ik nimmer aan twijfelen is dat vanaf de Big Bang tot aan het doven van de laatste ster in ons heelal, het nimmer voorkomen dat ik met dit uiterlijk, met deze mentale kenmerken, gewoontes op deze betreffende plek op dit moment in tijd zal leven.

Tamelijk uniek, niet?