Herinneringen aan mijzelf #1: Angstaanvallen en Contemplatie

3 november 2014

Er is eindelijk weer besef van tijd. Net was ik ademhalingsoefeningen aan het doen.
Mijn hoofd wilde niet stil zijn, ik voelde mezelf wild worden.
Exhibitionistische neigingen komen naar voren. Zwaar om alles voor jezelf te houden, paradoxaal wanneer je geen vertrouwen hebt in andere mensen.
Ik wil weer genieten, ik heb geen zin in diep nadenken.
Zorgeloosheid en onwetendheid zijn goud waard.
Er is opeens weer een drijfveer gevonden. Ik realiseer me opeens waarin mijn voldoening ligt. Niet in het nadenken zelf.
In het brengen van de ideeën naar de echte wereld.
Roem, eer, extase.
Hoe oppervlakkig misschien, maar mijn egoïstische kant borrelt vaak omhoog.
'La vie est souffrir' voor hen die stoppen met zelf opgezette doelen te bereiken.
Het is een grote holte van mogelijkheden en leegte tegelijk.
Mogelijkheden die uiteindelijk naar niets lijden. Zelf verzonnen ontwikkelingen.
Grappig.
Tenzij je deze leegte en spinnenweb van opties weet te verdringen. Weef je eigen patronen erin en wees het web te baas.
Ik domineer daarin. Mijn hand domineert nu deze pen die woorden neerschrijft, waarmee ik mezelf altijd zal onthouden.
Mijn doelen zijn me aardig duidelijk. Te beginnen met mezelf zijn.
Ik heb diep nagedacht over wie ik ben.
De uiteindelijke conclusie die erop volgde was dat ik mezelf moeilijk kon ontleden op rationeel niveau.
Ik ging op het gevoel af.
Hoewel het gevoel een zeer onredelijke kant had, zorgt het voor m'n bewegingsvrijheid.
Ja, gevoelens behoren tot het aangeleerde, maar men kan toch enkel spelen met de kaarten die hij heeft?
Als het spel maar volgens de zelf opgezette regels gevolg wordt. Kaarten op zich betekenen niks in de objectieve wereld.
Dit vergelijk ik met het leven. Ja, je kan zoveel en niks met beide, maar het gaat uiteindelijk om de eigen invulling.
De prachtige zelf opgezette illusie van het leven.