Een Brief aan onze Ouders

Soms heb ik er oprecht spijt van, dat de wereld jullie de illusie heeft gegeven dat het maakbaar is. Mooi, netjes ingericht, met een babyblauwe kleur aan de hemel als veilige kinderkamer voor jullie kinderen om in op te groeien.
Ik geloof graag dat de omstandigheden, waarin we gemaakt waren complex en verwarrend zijn en dat wij tot aan onze puberteit zullen moeten aanhoren: "Dat begrijp je wel wanneer je ouder bent."
Complex en verwarrend zal het altijd blijven, omdat wij jullie wereld niet kennen en jullie de onze niet.
Net zo min als wij jullie kunnen begrijpen, begrijpen jullie ons altijd.
De wereld waarin jullie waren opgegroeid was gebrekkig en jullie moesten het doen met de middelen die er toen beschikbaar waren.
Jullie zeiden trots: "Onze kinderen zullen het anders hebben."
Vanaf het moment dat we in de schoot van onze moeders de eerste veilige haven hadden ervaren, werd die ruimte alleen maar groter. Verdwijnen deed hij nooit.
Jullie oplettendheid waardeerden we vaak. Niet altijd; jullie warme omhelsing voelde soms verstikkend aan. Dan wilden we alleen maar wegrennen. Jullie begrepen ons niet altijd en andersom ook niet. Toch werd het eten altijd om zes uur geserveerd en aten we gezamenlijk ons bord leeg.
"De wereld ligt aan jullie voeten," zouden jullie dan zeggen. "Halen jullie goede cijfers?" en "Je bent niet als de rest, je bent anders, bijzonder."
Maatstaven verliezen hun betekenis, wanneer iedereen hetzelfde te horen krijgt.
"Nee, je bent doorsnee en gewoon. Saai en grijs."
Is dat het betere alternatief?
Natuurlijk niet. Was het leven maar zo simpel.
Simpliciteit hoort niet bij het leven en daar kunnen wij ons allemaal in vinden.
Nee, maak het complex en verwarrend, zoals jullie al aan het begin zeiden:
"Het leven, mijn kind, is niet volledig maakbaar. Jij bent net zo bijzonder als de kinderen uit de buurt. Hetzelfde, maar dan anders. Wellicht word je astronaut, wellicht sterf je in een auto ongeluk voor je achttiende verjaardag.
Ik kan je de toekomst niet geven, er is geen glazen bol. Maar ik heb geen spijt dat ik je gemaakt heb.
Ja, je zult in het leven verlies lijden. Je zult ooit mij en je omgeving diep haten, je zult soms willen ophouden te bestaan.
Houd vol, en bewonder je lijden. Licht schijnt het felst in het donker. Het leven is een gegeven. Deze zee aan vrijheid is wat er is, een blank vel voor jou om op te werken.
Wees een kunstenaar, maak mij een portret van jezelf."
Wij ervaren ook angst, verdriet en blijdschap. Soldaten voor jullie toekomst zijn wij niet, noch willen wij een monoloog aanhoren.
Wij weten waar jullie wijsheid van het leven vandaan komt en wij lezen erover in onze geschiedenisboeken. Het resultaat is wij.
De zwaarste tijden hebben jullie voor ons doorstaan met de intentie dat morgen de zon zal stralen.
Wellicht zal de zon morgen stralen, maar spreek met ons over regen, zodat wij erin kunnen leren dansen.
Wij zijn schuldig aan escapisme richting genot in de vorm van consumptie, drank en goedkoop entertainment. Te bang om het negatieve te doorstaan.
Maar zeg nu zelf, dat we de donkere kant van de maan niet kunnen zien, wil niet zeggen dat hij niet bestaat.

Met deze woorden eindigen wij deze brief, als een gelijke. Een gelijke, die ook met lege handen staat tegenover de onvoorspelbare toekomst.
Toch, de blauwe lucht mag dan wel comfort bieden, de grootste wonderen zijn te aanschouwen in de zwarte confronterende nacht.