De Magische Fluit (genre: fantasy)

Bijbehorend is deze foto van het kasteel dat me heeft geïnspireerd tot dit verhaal.
Luister naar dit nummer dat me geholpen heeft het verhaal af te krijgen: https://www.youtube.com/watch?v=Ar7nVbjAsEw

(Credit photo:http://wall.alphacoders.com/big.php?i=83744)
(Credit music: Beautiful Chinese Music - Bamboo Flute 2 van TaiGekTou)

De Magische Fluit

Ik woon in het hoogst van de toren.

Ik ben geen mens, noch een schim.

Toch cirkelen altijd draken om Mij heen om te beschermen.  Hun ogen branden vol vuur en soms brandt Ik van binnen wanneer ze voorbij vliegen.

Draken doen normaal mensen kwaad, maar Mij doen ze geen kwaad.

Daarom weet Ik dat ze Me beschermen. Dat voel Ik ook wanneer hun rode schubben glanzen tegen het licht reflecterend op Mijn bleke huid.

Rood, groen en wit zijn Mijn primaire kleuren geweest.

De een van de draken, die Mij vanbinnen doen branden. Naar wat?

Dat zal later wel blijken.

Het groen van de boompjes die Me weer tot rust keren en zorgen dat Mijn bestaan en dat van de natuur een geheel vormen.

Wit is Mijn gevangenis die metershoog is.

Hoeveel? Dat kan Ik weet ik niet, hoewel Ik het kan relativeren dankzij de grijsgrauwe golven die tegen de voet van het kasteel slaan.

Ja, hier leef Ik. Wachtend om gered te worden, want dat is hoe elk verhaal verloopt.

Iemand die vastzit, zonder dat die weet waarom moet altijd gered worden.

Maar Ik wil niet gered worden, Ik hoor hier en Ik weet zelf ook dat Ik hier behoor te zijn.

Dit is Mijn wereld, Mijn huis en Mijn o zo aardse gevangenis.

De wind voelt verassend zacht aan voor zo een hoge plek; niet te hard noch te zacht.

Het is perfect. Alles hier is perfect en zoals het hoort te zijn.

De lange zuilen van Mijn vertrek staan als enorme wachters naar Me te staren en Ik loop naar ze toe.

Met een been bungel ik over de rand en kijk naar beneden. Golven slaan met losse pols tegen het kasteel.

De wind inspireert Me en Ik haal Mijn kleine fluit uit Mijn zak.

Met gesloten ogen speel Ik een melodie dat de wind doet zwijgen uit eerbied voor de zachte klanken die Mijn fluit voorbrengt.

Ik denk terug aan Mijn vroegere levens waarin het begrip zwaard gelijkstond aan Mijn arm.

Een glimlach speelt op Mijn lippen als Ik denk aan Mijn rijkdom.

Een glimlach van spot.

De wolken worden nieuwsgierig en komen met zijn allen bijeen om naar Mijn melodie te luisteren.

Een rustige, langzame, treurige melodie.

Mijn ogen laten regen neervallen en de wolken huilen met Mij mee.

Door Mijn wimpers heen zie Ik bladeren van de bomen op de grond vallen.

Dit is Mijn koninkrijk en dit is het eind ervan.

Ik ben geen mens, noch ben Ik een schim.

Ik ben de God van deze wereld die geen koninkrijk meer heeft.

Ik leef, maar ook maar net.

Ik kan niet doodgaan zoals anderen omdat Ik onsterfelijk ben.

De anderen bestaan allang niet meer, zij behoren nu tot het licht waar Ik spoedig ook bij zal horen.

De melodie echoot in het kasteel en de draken dalen langzaam af.

Ik voel al dat ik meer moeite heb met spelen, maar Ik moet doorzetten.

De magie zal niet werken als Ik stop. Ik blaas door.

Mijn borst voelt steeds zwaarder aan en Ik heb moeite met doorspelen, maar door mijn tranen heen zie Ik mijn koninkrijk dat steeds ouder en ouder wordt.

De bomen verliezen hun bladeren en het kasteel zakt langzaam in elkaar. Van de verte zie Ik de draken die een rustpositie aannemen.

Ik blaas de laatste noot in Mijn fluit.

Mijn prachtige fluit die Ons heeft bevrijd.

Eindelijk.

Mijn adem stopt, Mijn ogen sluiten en Ik leg Mijn hoofd tegen de wachters aan.

6000 jaar was me meer dan genoeg fluistert de laatste God op aarde.