Helder
inzicht.
Van de kindertijd af wordt het kind in een wereld
geplaatst waarin de omgeving een cruciale rol speelt in hoe het kind de wereld
op latere leeftijd zal ervaren en zal beoordelen.
De vraag die ik aan de kaak wil stellen is of je een mens
het recht mag geven om te oordelen over het bestaan van een ander en hoe deze
subjectieve interpretatie tot stand kan komen.
De mens komt naar mijn mening niet als een tabula rasa
(een leeg blad) op aarde.
Het is een ervaren geest, afkomstig uit het meest geniale
wat er aan substanties te vinden is.
Dit substantie zou ik graag de oer-wil willen noemen.
Deze oer-wil bestaat enkel en alleen in de transcendente
wereld, dat wil zeggen in hetgeen wat wij niet kunnen waarnemen omdat onze
visie belemmert wordt door de scheiding van de twee werelden.
Overigens kunnen op deze manier net zo min de objectieve
wereld ervaren, omdat alles vanuit een subjectief bewustzijn wordt geïnterpreteerd,
waardoor je je kan voorstellen dat het lichaam de tempel is en de oer-wil
hetgeen is dat aanbeden wordt door onszelf, omdat het ook binnen in onszelf
bestaat.
In deze oer-wil zit alle kennis die wij vergaard hebben
in de levens die we hebben gehad en nog hebben.
Het is een grote massa dat enkel op zichzelf bestaat en
omwille van een ding bestaat:
Ervaren.
Deze oer-wil zit in elk object dat er is te vinden.
Van de grootste ster in het universum, tot de kleinste
mier die onder de stenen van de Afrikaanse jungles leven.
Het wil enkel en alleen ervaren omwille van het ervaren
zelf. (Oftewel intrinsiek.)
Wij hoeven hier geen lessen te leren, maar enkel te
begrijpen dat alles wat ons overkomt een manier is om onszelf te ervaren.
En in deze context staan onszelf en de oer-wil gelijk aan
elkaar.
Immers, een gedaante kan nooit vanuit een ander
perspectief zijn eigen gedaante en gezicht ervaren; daarvoor moet men een
spiegel voor zijn gezicht houden en op deze manier zal de gedaante begrijpen
hoe hij eruit ziet.
Wat gedrag betreft kan je ongeveer inschatten hoe jezelf
in elkaar zit, maar is er wederom de zogenaamde ‘spiegel’ nodig, dit is dan in
de vorm van de Ander die jouw kan uitleggen hoe je overkomt.
Dit is dan ook de reden waarom de oer-wil zichzelf een spiegel
voorhoudt.
Zonder doel, alleen intrinsiek ervaren.
Als iemand zegt dat we hier komen om iets te leren van
ons bestaan, dan redeneert hij als volgt:
We zijn geboren om iets te ervaren wat we eerst niet
wisten. Het heden waarin we nu leven geeft ons de optie om iets wel te leren.
Op het punt dat we dood gaan, dan hebben we het geleerd en weten we het nu ook.
De nuance wat tijd betreft is erg voelbaar in deze
redenering.
Het feit dat iemand aangeeft dat je iets moet leren,
geeft aan dat het er eerst niet was en daarna wel.
Dit is dus niet het geval, dus kan je ervan uitgaan dat
we enkel hier zijn om ervaringen rijker te worden en het bestaan te omarmen.
Met andere woorden, schrik niet voor wat het leven je
biedt, geniet ervan voor de onbenulligheid of de grootheid van wat hij op dat
gegeven moment is.
Er zal immers nooit iemand op deze wereld zijn, die op
dat punt dat moment met jouw subjectiviteit ervaart.
Doorgaand op de hoofdvraag, kunnen we nu met deze theorie
erop verder gaan.
Een mens wordt geboren en dat geboren worden is het
scheiden van die oer-wil, wat het transcendente is naar een ervaringswereld van
die persoon zelf, het subjectieve.
Dit subjectieve is aan ieder gegeven en kan nooit
vergeleken worden omdat we om iets te beoordelen het op gelijke maten moeten
beoordelen.
Als twee mensen verschillende brillen op hebben met beide
verschillend gekleurde glazen, dan zullen ze nooit het erover eens kunnen
worden dat hetgeen wat ze zien hetzelfde is.
Goed ze zien beiden een stoel, maar wat ze zien is het
object op zich.
De een zien de stoel als een rode stoel.
De ander ziet hem blauw.
Vergelijk je deze theorie met onze huidige samenleving,
dan is er een overeenkomst te herkennen.
De conflicten en of meningsverschillen die ontstaan omdat
men niet in staat is zijn subjectiviteit te overstijgen en zo een objectief oordeel
te vellen over een bepaalde situatie.
Ik bedoel daar niet mee dat dit iets slechts is.
Wat er fout aan is, is het feit dat men zich er niet
bewust van is dat het een gekleurde bril op heeft.
Iedereen komt met zo’n gekleurde bril ter wereld, maar de
vraag is hoe dit beïnvloed kan worden.
Het moment dat het kind de witte muren van het ziekenhuis
ziet en de arts die z’n navelstreng doorknipt, is het al beïnvloed door de
omgeving van buitenaf.
Het subjectieve dat hij bezit wordt gestimuleerd en
verdraaid door de mensen van zijn omgeving.
Een kind dat opgroeit in een familie waarin schreeuwen de
beste manier is om de aandacht te krijgen, zal dit in z’n onderbewustzijn
bewaren.
Hij hoeft er niet direct mee iets te doen, later kan die zich zelfs van dit soort gedrag
afzetten.
Maar het ervaart, dat is zeker en het slaat informatie
op.
Langzamerhand groeit hij op en heeft tot nu toe enkel van
z’n ouders informatie verkregen over een van de vele manieren om een leven te
leiden en jezelf op te stellen naar de buitenwereld.
Z’n visie wordt vergroot naarmate hij meer mensen leert
kennen, die hem het alternatief leren.
Hij slaat alle informatie op en ervaart het, soms
probeert hij het ook uit om te kijken wat voor reactie het opwekt van de
anderen en vanuit zichzelf.
Je zou kunnen zeggen dat hij als het ware in een mal
wordt gegoten.
De mal dat wordt gecreëerd door de mensen om hem heen.
Hij moet echter niet vergeten, dat hij zelf de keus heeft
om in een bepaalde mal te stappen of de informatie over te nemen en zo zijn
eigen mal te vormen.
Deze ervaringen ziet uit vanuit zijn subjectieve.
Twee mensen die in een streng opvoeding hebben gehad,
zien dit vanuit hun eigen subjectiviteit hoewel ze allebei precies hetzelfde
hebben ervaren,
Het is dan aan henzelf om er iets mee te doen. Je zal
nooit honderd procent in zijn ervaringswereld kunnen treden om te kunnen
begrijpen op welke manier dit proces is verwerkt in de wonderlijke machine dat
bekend staat als het psychologische en het subjectieve.
