Tik tik.
Zo begon
het eerste geluid dat ik buiten mezelf opmerkte.
Tik tik tik.
Het klonk
hetzelfde als wanneer ik me afzette van de glazen bodem en mezelf de lucht
inschoot.
Tik… TIK…
Soms klonk
het dof, andere keren wat ruwer.
Het begon
met zacht getik dat ik nauwelijks kon opvangen terwijl ik mezelf langzaam heen
en weer liet slingeren in mijn glazen schommel.
Mijn voeten
zetten zich zachtjes af en ik schoot de lucht in.
Weer
zetten ze zich af en ik ging naar achteren.
Ik hoorde
niks en ik zag niks, ik voelde enkel de tintelingen in mijn buik veroorzaakt
door mijn eigen bewegingen.
Ik voelde
mijn haar tegen mijn armen slaan terwijl ik me afzette en mezelf weer de lucht
in lanceerde.
Tik…tak…
Naar
voren…Naar achter.
Soms had
ik mijn ogen open en andere keren weer gesloten, maar altijd zag ik hetzelfde.
Niks.
Ik
slingerde mezelf de lucht in en voelde de tintelingen.
Net stond
ik op het punt mijn voeten weer af te zetten tegen de koude bodem, totdat ik
iets zachts hoorde.
Het zou aan
me voorbij zijn gegaan, als ik op dat moment met mijn voeten het geluid had overstemd met mijn
gestamp tegen de bodem.
Maar ik
hoorde het net, weliswaar zacht, maar toch.
Tik…
Mijn hoofd
schoot automatisch richting het geluid, maar het bleef verder stil.
En ik
slingerde weer verder.
Mijn
voeten raakten de bodem.
Tik…Tak…
En ik was
weer in de lucht,
niet wetend of mijn ogen open of gesloten waren.
Tik… Tak…
Daar was
het weer! Het getik dat niet van mij kwam, maar van iets anders.
Ik stopte
en stapte van mijn schommel af.
Dit keer
kon ik het duidelijker horen, het was erg vaag, erg zacht en nauwelijks op te
merken, maar ik hoorde het.
Des te dichterbij
ik kwam, des te harder het werd.
Nog steeds
amper te horen.
Maar toch.
Mijn armen
schoten naar voren om naar het geluid te tasten, maar ik voelde enkel koud en
hard materiaal tegen m’n vingertoppen aan.
Het was
stil.
Mijn
voeten maakten een snelle pirouette en ik wilde terugkeren naar mijn veilige
schommel.
Ik
hunkerde er al naar om mijn voeten met snelle passen af te zetten van de koude
bodem.
Eventjes
niet opgesloten zijn.
Eventjes
vrij zijn.
Tik. Tak.
Ik hoorde
het geklop weer, alleen had het dit keer een andere toon.
Veel
dwingender dan eerst.
Ik zette mijn
handen tegen de koude muren en mijn oor ertegen aan.
Het geluid
werd harder en harder.
Tik. Tak.
Met korte
scherpe slagen drong het door de koude muur heen.
Ik kon het
nu duidelijk en helder horen.
Het was
niet enkel hier, ik hoorde het overal.
Tik.TAK.
De korte
klop klonk nu als een vuistslag hard tegen de muur aan.
Ik schrok
van het geluid en deinsde achteruit.
TIK. TAK.
Ik hoorde
het nu overal bonzen, luid en duidelijk liet het monster zijn stem horen.
Dieper en
krachtiger sloeg het tegen de koude glazen wanden van mijn wereld aan.
Ik sloeg
mijn handen over mijn oren en begon te schreeuwen.
Nee! Stop!
Alsjeblieft, laat het ophouden.
Maar het
eens zo zachte getik ging onverbiddelijk over in zware slagen.
Ik voelde
warm vocht uit mijn oren komen en mijn handen voelden nat aan.
Met eigen
kracht probeerde ik het te stoppen door terug te slaan.
Mijn armen
werden week en moe.
Mijn
vingers voelden dun en slap aan.
En mijn
nagels leken met elke slag steeds verder af te breken.
Maar het lawaai
was zo oorverdovend hard dat mij geen andere keus restte dan zelf de bron van
het geluid op te zoeken en uit te schakelen.
Opeens was
er gekraak.
Ik voelde
scherpe stukken door mijn vingers dringen, maar dat weerhield me er niet van om
er een triomfantelijk gevoel op na te houden.
De muur
brak langzamerhand.
Scherven
vielen op de harde bodem en spleten in duizend kleine kristallen.
De
scherven vielen en het getik ging door.
Ik dacht
terug aan de momenten waarop ik heen en weer schommelde.
Tik.
Afzetten
en naar voren.
Tak.
Afzetten
en naar achter.
Mijn
gedachtestroom werd opeens stopgezet door een fel licht.
Ik vergat
de pijn in mijn oren en hield mijn handen voor mijn ogen.
Het licht
was sterk en drong tot de achterkant van mijn schedel door, maar ik wilde
aanschouwen wat het getik veroorzaakte.
Ik keek
naar de grond en zag mijn handen met een vreemde felle kleur, die erg afstak van mijn huidskleur die te vergelijken was
met het felle licht.
Beiden
even bleek en even helder.
Ik keek
langzaam omhoog en keek naar een goudkleurig licht en voor mijn voeten de
scherven kristallen.
Het licht
gaf het duizend kleuren.
Tik… Tak…
Zo traden
mijn voeten over de scherven richting het licht.
Het was
fel en ik richtte mijn ogen naar de grond, maar langzamerhand durfde ik mijn
blik omhoog te werpen.
Ik zag wit.
Ik zag
licht.
Ik zag een
wit licht dat mij de tranen in de ogen deed springen.
Dit gevoel
wilde ik koesteren.
Nog
eventjes dit gevoel koesteren.
Nog heel
eventjes…
Ik draaide
me om en keek terug naar mijn oude schommel.
Mijn
pupillen vergrootten en ik sloeg een hand voor de mond.
Ik zag een
zwart gedierte onder mijn schommel rusten.
De armen
waren dikker dan het lijf waar mijn schommel op stond en de ogen waren
teruggerold in de kassen.
Het was
stil.
Doodstil.
Niet bang
zijn, zei ik tegen mezelf.
Het is
dood.
Met het
breken van deze bol is het dood.
Dánkzij
het breken van mijn bol is het dood.
Ik ben nu
veilig.
Tik…
Tak…
Mijn
voeten stapten over de nieuwe bodem.
Tik.
Tak.
Mijn gestalte
verliet de glazen wereld naar het licht.
No comments:
Post a Comment